Son günlerde şehit düşen Mehmetçiklerimiz , deprem, felaket ardına felaket haberleri .. Ne söylenir bu durumda bilemiyor insan, Allah yakınlarını kaybedenlere sabır versin. Küçüklüğümde depreme,sele karşı korkusuz yetiştirildim. Ev sallanırdı “şimdi geçer, bir şey yok” derlerdi yatar uyurduk. Bir kez komşuda yakalanmıştık depreme büfedeki eşyalar yerlere dökülüyor avize tavanda bir sağa bir sola çarpıyordu. Annem kardeşimle beni masanın altına yerleştirdi kendi açıkta kaldı. Apartmanı boşaltan çığlık atan komşuları duyuyorduk. Annem “yok bir şey, şimdi geçer” diyordu. Kardeşlerimden biri apartmanın en üst katında kendi evimizdeydi , bebekti Mervem. Babası ayağında sallarken yakalanmışlar. Gittiğimiz komşular da battaniye kapıp dışarı çıktılar apartmanda bir biz kaldık o gece sanırım.
Daha sonra apartmanın en üst katından zemin kata taşındık. Bir sabah annem uyandırdı bizi ben ranzanın üst katındaydım kardeşimi de yanıma çıkardı , üvey babamla annem kova ile eve giren suları camdan dışarı atıyorlardı. Annem yok bir şey diyordu korkmayın sakın. Halılar su içindeydi zeminde bulunan eşyalar mahvolmuştu. Ertesi gün dersaneye gitmiştim “sel olmuş ne dersanesi” diye kovdular beni. O kadar doğal bir şeydi afet benim için bir şey yoktu.
Evlendim , anne oldum. Avize sallanmaya başladı yine , kalbim yerinden çıkacak gibi oldu. “Kızlarım kızlarıma birşey olmasın Allahımmm” diye dua ediyordum başka birşey istemiyordum. Korkudan yaprak gibi titriyordum. Eşim hemen dışarı çıkalım dedi. Uyuyan meleklerimizin üzerine bir şey alıp kucakladık. Ceylin uyanıp “Anne ne oluyor?” diye sordu kalbim yerinden çıkacak gibiydi , gülümseyip serinkanlı görünmeye çalışarak ” Yok bir şey ” dedim, biraz hava alacağız..
